Radzyń Podlaski-Pałac Potockich

Pałac Potockich w Radzyniu Podlaskim to wspaniała rezydencja rokokowa. Ze względu na wysokie walory artystyczne zaliczana jest do wąskiego grona dziesięciu tego typu założeń w Europie. Należą do tej grupy m.in. Wersal, drezdeński Zwinger, poczdamski Sanssouci, a w Polsce pałac Branickich w Białymstoku czy królewski Wilanów. Ewenementem zaś w skali Europy są zdobiące pałac i oranżerię rzeźby Redlera, które zachowały się niemal w komplecie.

Pierwsza budowla na miejscu dzisiejszego Pałacu Potockich – na południowym, wyższym brzegu płynącej nieopodal Białki, wzniesiona została już w XV wieku przez rodzinę Kazanowskich. Miała ona charakter średniowiecznej warowni.

Rozbudowy zamku dokonano dwukrotnie w czasie, gdy dobra radzyńskie dzierżawił możny ród Mniszchów (od połowy XVI do połowy XVII w.).

Kolejny etap przebudowy nastąpił, gdy dobra radzyńskie znajdowały się pod panowaniem Stanisława Antoniego Szczuki (przyjaciela Jana III Sobieskiego). Prace prowadzone były pod kierunkiem królewskiego architekta Augusta Locciego. Do roku 1709 wzniesiona została barokowa rezydencja typu reprezentacyjno-obronnego.

Następna wielka przebudowa (1755-1759), która ostatecznie zadecydowała o obecnym wyglądzie pałacu, została dokonana w czasie, gdy właścicielami Radzynia byli: wnuczka Stanisława Antoniego Szczuki Marianna z Kątskich i jej małżonek Eustachy Potocki. W efekcie powstała wspaniała budowla, uznawana za jedną z najpiękniejszych rokokowych rezydencji nie tylko w Polsce, ale i Europie. Apoteozie rodu miały służyć zdobiące pałac rzeźby Jana Chryzostoma Redlera.

W wyniku pożaru (1944) spłonęło całkowicie wyposażenie wnętrz pałacu.